بهڵێ بۆی ههیه مادام زیانی بۆ جهستهی نهبێت؛ ئێستا لهم سهردهمهدا زۆر جار ئافرهت دهبینی دهچێت بۆ عومره یان حهج حهبی تایبهت به کار دێنێت که سووڕی مانگانهکهی دوا بخات، له رهمهزانیشدا به ههمان شێوه بۆی ههیهو من پێم وایه باشه به کار بهێنرێت چونکه خۆی مهحرووم ناکات لهو عیبادهتانه به شهرتێک زیانی بۆ جهستهی نهبێت یان خراپیهکی لێ نهبێتهوه وهک زۆر تووڕه بوون، گێژبوون، کهوتن، یان ههر ئهمرازێکی تر که به حهبهکه دروست دهبێت چونکه ئهسڵ ئهوهیه که ئافرهت له خوێنی حهیزو زهیستانی پاک بێت حوکمی نوێژ و رۆژووهکه دهیگرێتهوهو ئهمیش پاکه. بۆ زهرهرو زیانهکهش دهبێت بگهڕێینهوه بهدوایدا چونکه پێغهمبهری خوا (علیه الصلاة والسلام) دهفهرموێ: «لَا ضَرَرَ وَلَا ضِرَارَ»[1]، ئهمه بووه به رێسایهکی گشتی ئهحکامی شهرعی یان قهواعیدی فیقهی، بۆیه نابێت زهرهرت لێ بکهوێت له بهکارهێنانی حهبهکه، ئهگهر لهوه دڵنیا بوویت و دوکتۆرێکی بهڕێزی موسوڵمان فهتوای بۆ داویت تهواو به کاری دێنیت و سووڕی مانگانهکهت دوا دهخهیت جا بۆ حهج و عومره بێت یان بۆ رهمهزان، خوای گهوره ئێمهش و ئێوهش سهلامهت و سهرکهوتوو بکات.
[1]. أحمد: 2865؛ ابن ماجه: 2340؛ ئه لبانی به سهحیحی داناوه (صحیح الجامع الصغیر: 7517).