خزمی نزیکم هه‌یه پێشمه‌رگه‌یه‌و سه‌ربازی تاغووته، خاڵێکیشم یه‌کیه‌تییه‌و موڕته‌دده‌و نوێژو رۆژووش ده‌کات؛ عه‌لمانییه‌و ده‌شڵێت: خوا که‌ریمه! من ناچمه ماڵیان و نانیان ناخۆم، ئایا هه‌ڵوێسته‌که‌م راسته؟
به‌ڵێ هه‌ڵوێسته‌که‌ت راسته‌و شتێکی باشه، چونکه پاره‌که‌ی حه‌رامه. تۆ که بچیته ئه‌وێ مه‌جبووری چایان بخۆیت یان چێشتیان بخۆیت که حه‌رامه؛ بۆیه نانی ده‌ستیان و که‌سابه‌تیشیان مه‌خۆ مادام پاره‌یان هه‌موو له‌و راتبه حه‌رامه‌وه دێت، له‌و چڵک و چه‌په‌ڵییه‌وه که وه‌لائیان داوه به تاغووتی یه‌کیه‌تی. بۆیه مه‌چۆره ماڵیان و ئیشێکی باشت کردووه. ئه‌گه‌ر منادڵه‌کانیان یان خێزانیان وا نین و ئه‌هلی ئیمانن، ئه‌وه هاتوچۆیان بکه‌و پێشیان بڵێ که به‌خاتری ئه‌وه من نایه‌ما ماڵتان، بۆ ئه‌وه‌ی تۆ بتوانیت ئه‌وان ده‌عوه‌ت بکه‌یت بۆ لای خۆت یان بچنه مه‌تعه‌مێک که خواردنی حه‌ڵاڵی ببێت.
جا ئه‌وه‌ش که ده‌ڵێت: خوا به‌ڕه‌حمه‌و که‌ریمه‌و ... به‌ڵی بێگومان وایه به‌ڵام خۆ خوای گه‌وره عه‌زابیشی هه‌یه، ئه‌م هه‌موو هه‌ڕه‌شه‌یه‌ی له کێ کردووه؟ که بڕیاری ئه‌وه‌ی داوه کافر نه‌چێته به‌هه‌شته‌وه؟ که ده‌رباره‌ی کافر ده‌فه‌رموێ: «خُذُوهُ فَغُلُّوهُ. ثُمَّ الْجَحِيمَ صَلُّوهُ. ثُمَّ فِي سِلْسِلَةٍ ذَرْعُهَا سَبْعُونَ ذِرَاعاً فَاسْلُكُوهُ. إِنَّهُ كَانَ لَا يُؤْمِنُ بِاللَّهِ الْعَظِيمِ» [الحاقّة: 30-33]؛ « ئاده‌ی ئێوه بیگرن و کۆت و زنجیر له ده‌ست و قاچ و ملی بئاڵێنن. پاشان به‌ره‌و دۆزه‌خ راپێچی بکه‌ن و بیبه‌ن و بیخه‌نه ناوی. پاشان به‌زنجیرێکی حه‌فتا گه‌زی بیبه‌ستنه‌وه (به کۆڵه‌که‌و ستون و پایه‌کانی ناو دۆزه‌خه‌وه). چونکه به‌ڕاستی ئه‌مه کاتی خۆی ئیمان و باوه‌ڕی به خوای گه‌وره نه‌بوو».